Ela sempre estivo aí: nos arrolos das nais nas tardes de inverno, no
cantar miudiño da noite de San Xoán, acariñando as ondas nas mañás
do verán, nos tristes velorios cando a luz se apaga, nos contos de
inverno arredor do lar, … Agasalláronnola @s nos@s
avoas/ós, a elas/es as súas avoas, déronnos un tesouro confiando
na nosa responsabilidade e gratitude, …, hoxe ela está doente, …,
non soubemos facelo, non soubemos coidar o noso ben máis prezado: a
nosa lígua.
Neste
país onde todo pasa de vagar, hoxe temos présa, pensamos que xa é
hora de actuar, de sacar a nosa língua fóra, a todas partes, romper
barreiras autoimpostas e facer o esforzo de non mudar ante as
presións sociais. Non é un reto doado, máis é preciso, precisamos
pór a lingua aí onde non está, e así, tender mans, dar a
oportunidade de escoitala a tod@s aqueles e
aquelas que non teñen outras. A nosa lingua precísanos para non ser
extranxeira na súa patria, presumamos dela, paseémola, cantémola,
…, agora somos imprescidibeis para o seu rexurdimento, como un día
o foi Rosalía.
Fagamos
un exército de linguas azuis falangueiras e contaxiosas, alegres e
irónicas, simpáticas, altruistas e intelixentes, que pouse no ar as
palabras galegas.
Na
nosa lingua suamos máis, presume dela. Non deixes que esbaeza,
espértaa.
17
de maio 2015. Día das Letrs Galegas.
